Szamanki, mądre kobiety mówiły mi: dawaj i przyjmuj z otwartym sercem, a zobaczysz, jak proste jest życie.

Nietrudno zauważyć, że ten niewinny eksperyment na świadomości, natychmiast konfrontuje z ograniczonym, nawykowym umysłem, który nie jest w stanie zrozumieć jedności życia, miłości i prawdziwej mocy. „A co ja niby mam do dania?” „Czy to ma sens?” „Czy się opłaca?” „Jeśli dam, czy nie zabraknie dla mnie?” „Może bym dała, ale najpierw chcę dostać”. „Poczekam, popatrzę, zastanowię się”. „U mnie też się nie przelewa, ale jakoś nikt nie leci z dawaniem! Może lepiej, bo co by za to chciał?” „Niech każdy się wysili i zadba o siebie, wtedy zapanuje porządek.”

Te niepokojące myśli w gruncie rzeczy nie należą do nas, nie sposób ich skontrolować, po prostu napływają. Wszystkie są nieprawdziwe: to tylko hipotezy, przekonania i osądy. I właśnie w tym miejscu następuje zmiana: czy w nie uwierzymy, czy uznamy za swoje?

Wydaje się, że niemal wszyscy cierpimy na szczególny rodzaj amnezji: zapomnieliśmy, że zapomnieliśmy. O tym, że z natury jesteśmy łagodni, współczujący i silni. Wrażliwi, pomocni, dobrzy i kochający. I bogaci.

Zawsze przecież mamy coś do dania, a niematerialne dary – czas, uwaga, życzliwość, miłość, uznanie, słuchanie, intencja pomyślności i szczęścia, widzenie najwyższego potencjału, przyjazna myśl – są cenniejsze niż rzeczy, pieniądze czy majątek. I – co najważniejsze – już są w nas gotowe, w pełni ukształtowane. Nie trzeba ich stwarzać, naprawiać, szlifować, przeobrażać, podtrzymywać, kontrolować, pilnować, by nie zginęły. Są wieczne i niezniszczalne. Samoistne. Samopodtrzymujące się. Niemożliwe do wyczerpania, osłabienia czy zniszczenia. Z czasem zaczynamy rozumieć, że są jedyną mocą, jaka naprawdę istnieje.

Uniwersalne prawo dawania i otrzymywania jest bardzo proste. Jeśli pragniemy radości, obdarowujmy radością. Pragniemy miłości, ćwiczmy dawanie miłości. Pragniemy uwagi i uznania, obdarzajmy uwagą i doceniajmy. Marzymy o dostatku – pomagajmy wzbogacić się innym ludziom. Najłatwiejszym sposobem uzyskania tego, czego pragniemy, jest pomaganie innym w zaspokajaniu ich pragnień. Ta kosmiczna zasada działa zawsze i wszędzie – także w przypadku firm, społeczeństw i narodów.

Hojnie dając i przyjmując z wdzięcznością, wybieramy życie i afirmujemy je. To prosta droga do radości i spełnienia.

Otwieram ramiona i daję. Otwieram ramiona i przyjmuję. To przecież te same ramiona; życie po prostu.

Ilustracja: obraz autorki, pastel